Juan Luis Zabala
(Leonard Cohenen beste kantu baten hitzak)
Ikusi arte, Marianne
Irten zaitez leihora, ene maite txikia,
zure esku-ahurra irakurtzen saiatu nahiko nuke.
Nola edo halako mutil ijitoa nintzela pentsatu ohi nuen
etxera eraman nintzazun utzi aurretik.
Orain, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
Badakizu maite dudala zurekin bizitzea,
baina gehiegi ahantzarazten didazu.
Aingeruei otoitz egitea ahazten zait
eta gero aingeruei guregatik otoitz egitea ahazten zaie.
Orain, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
Ia gazte ginela ezagutu genuen elkar
lilitegi berdearen sakonean.
Gurutzefika bat banintz bezala besarkatu ninduzun
ilunpea belauniko zeharkatzen genuen bitartean.
Oi, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
Zure gutun guztiek nire ondoan zaudela diote.
Hortaz, zergatik sentitzen naiz bakarrik?
Erlaitz batean nago eta zure amaraun meheak
harri bati lotzen dio nire orkatila.
Orain, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
Orain zure amodio ezkutua behar dut.
Hotz nago, bizar xafla berri baten antzera.
Jakingura nintzela esan nizunean joan zinen.
Ez nuen inoiz esan adoretsua nintzela.
Oi, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
Oi, zinez ederra zara.
Ikusi dut joan zarela eta izena aldatu duzula.
Eta justu mendiaren hegi horretan gora egin nuenean
betazalak euripean garbitzeko.
Oi, ikusi arte, Marianne, badugu tenore hasteko
barrez eta negarrez eta negarrez eta barrez
honetaz guztiaz berriro.
* * *
So long, Marianne
Come over to the window, my little darling,
I’d like to try to read your palm.
I used to think I was some kind of gypsy boy
before I let you take me home.
Now, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
You know that I love to live with you,
but you make me forget so very much.
I forget to pray for the angels,
and then the angels forget to pray for us.
Now, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
We met when we were almost young
deep in the green lilac park.
You held on to me like I was a crucifix
as we went kneeling through the dark.
Oh, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
Your letters they all say that you’re beside me now.
Then why do I feel alone?
I’m standing on a ledge and your fine spider web
is fastening my ankle to a stone.
Now, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
For now I need your hidden love.
I’m cold as a new razor blade.
You left when I told you I was curious.
I never said that I was brave.
Oh, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
Oh, you are really such a pretty one.
I see you’ve gone and changed your name again.
And just when I climbed this mountainside
to wash my eyelids in the rain.
Oh, so long, Marianne, it’s time that we began
to laugh and cry and cry and laugh
about it all again.
31 eskutik 