Juan Luis Zabala
Leonard Cohenek kantatzen duen bere beste poema baten itzulpena duzue hemen.
Joana Arc-ekoa
Joana Arc-ekoak atzetik zituen su lamak orain
Ilunpean zeharko bere zamalkatzean;
Ez haren armadura distiraraziko zuen ilargirik,
Ez gau ketsuan hura bereganatuko zuen gizonik.
Esan zuen: «Nekatua nago gerraz,
Lehen neukanaren antzeko lan bat nahi dut,
Ezkon-soineko bat edo zerbait zuria
Nire irrika puztuaren gainean janzteko».
Hara, pozten nau zu horrela mintzatzen entzuteak,
Ba al dakizu? Egunero behatu dut zure zamalkatzea
Eta horren heroi hotz eta bakartia
Bereganatzea du amets nire baitan zerbaitek.
«Eta nor zara zu», galdetu zion irmo
Joanak kearen azpian zegoenari.
«Zergatik? Sua naiz», erantzun zion,
«Eta maite dut zure bakardadea, maite zure harrotasuna».
«Hortaz, su, hotz bihurtu ezazu zeure gorputza,
Neurea emango dizut besarkatzeko».
Hori esanik barruan sartu zen
Harena izateko, haren emaztegai bakar.
Eta bere bihotz sutsuaren barruan
Joana Arc-ekoaren hautsa hartu,
Eta ezteietako gonbidatuen gainean
Haren ezkon-soinekoaren errautsak eskegi zituen.
Bihotz sutsuaren barruan zuela
Joana Arc-ekoaren hautsa hartu zuen,
Eta orduan Joanari argi agertu zitzaion
hura sua baldin bazen, berak, oi, egur izan behar zuela.
Intziri egiten ikusi nuen, negar egiten ikusi nuen,
Aintza ikusi nuen haren begian.
Neuk ere maitasuna eta argia irrikatzen ditut,
Baina hain izan behar du anker eta, oi, distiratsu!
Joan of Arc
Now the flames they followed Joan of Arc
As she came riding through the dark;
No moon to keep her armour bright,
No man to get her through this very smoky night.
She said, “i’m tired of the war,
I want the kind of work I had before,
A wedding dress or something white
To wear upon my swollen appetite”.
Well, I’m glad to hear you talk this way,
You know I’ve watched you riding every day
And something in me yearns to win
Such a cold and lonesome heroine.
“And who are you?” she sternly spoke
To the one beneath the smoke.
“Why, I’m fire”, he replied,
“And I love your solitude, I love your pride”.
“Then fire, make your body cold,
I’m going to give you mine to hold”.
Saying this she climbed inside
To be his one, to be his only bride.
And deep into his fiery heart
He took the dust of Joan of Arc,
And high above the wedding guests
He hung the ashes of her wedding dress.
It was deep into his fiery heart
He took the dust of Joan of Arc,
And then she clearly understood
If he was fire, oh then she must be wood.
I saw her wince, I saw her cry,
I saw the glory in her eye.
Myself I long for love and light,
But must it come so cruel, and oh so bright.
31 eskutik 