Miel Anjel Elustondo
Egun batez Aingeruen komentutik etxerakoan, Iñazioari eta apez sainduari bi moro, bidera aterarik, makil ukaldika hasi zitzaizkien. Apez saindua hil gogorra erori zen. Iñaziok kolpeak hartu zituen moroer batere jazarri gabe; kontrarat, ezagutza gal artean ez zen baratu hobendunentzat otoitz egitetik. Eiherazain batek hil hurrana altxatu zuen, eta mandoaren gainean doña Iñesen etxerat ekarri. Barreatu zenean gaiztoak zituela kolpeak eta nekez sendatuko zela, osteka abiatu ziren ikusleak. Haren gainean nigar egiten zutener erraiten zioten.
—Zerentzat egiten duzue nigar? Enekin bozkaria zaitezte jasaiteko ditudanez.
Zilizioa kenarazi zion bere kofesorrak. Doña Iñesen semea jabetu zen zilizio hartaz, eta ez zion behin ere itzuli nahi ukan, ziolarik:
—Hau izanen da ene ondokoer utziko diedan oroitzapenik ederrena.
Berrogeita hamahirur egun eman zituen eri, eta sendatzen hastearekin lehengo urrats guziak hartu zituen.
Lehenbiziko agertzea Aingeruen komenturat egin zuen.
—Ez da hori zuhurtzia —erran zion doña Iñesek—, berriz ere makur bidean jartzen zara.
—Ene zoriona —ihardetsi zion Iñaziok—, liteke Jainkoaren loriakotzat hiltzea.
Baina ez zuen gehiago irriskurik. Urrikia sartu zen moroak igorri zituenaren bihotzean. (…)
Bertze behin, Belloko karrikan iragaitean, etxe batetatik nabaritzen ditu garrasia batzuk. Zer ote den sartzen da etxe hartan. Gizon bat dakusa anaiaren kontra auzi bat galdurik, bere burua urkatu duena eta jende multzo bat heiagoraz eta nigarrez haren inguruan. Iñaziok berehala trenkarazten du urka bilurra. Gorputzari maina frango emanarazten dizkio, balinba ez dela hila. Maina guziak alferretan, hila baita. Indarrik handiena egiteko du oraino Iñaziok. Belauniko jartzen da, urrikalmenduzko Jainkoa otoizten du arima dohakabe hari aski bizi eman diezaion apez bati bere bekatuen erraiteko. Iñaziok otoitza akabatzean hila pizten da, begiak zabaltzen ditu eta apez bat galdatzen du. Kofesatzen da, erdiesten du bekatuen barkamendua eta hiltzen da.
(Bi saindu heskualdunen bizia)