Juan Kruz Igerabide Sarasola
Jakina, nola ez ba. Hizkuntza erabiltzean, bat sortzaile eta herrikoi edo kultu edo espezializatu edo artista jartzen denean, ez dago mugarik. Hori besterik ez genuen behar. Zeinek debekatuko dit edonondik jarri beharrean eonondik jartzea? Ez dago itxurarik bataren eta bestearen artean; eonondik askoz ere musikalagoa da, eta, herrikoiagoa, natualagoa. Eta eronondik ironikoa zer? Ez noski eroren oihartzuna duelako, baizik eta zenbait eskualdetako jende mota baten hizkera musikamotzari keinu ironiko gaizto sortzailea egiten diolako.
Beraz, hizkuntzarekin sortzen eta sortzen ari garenean, hizkuntza asmatzen eta asmatzen ari garenean, mugarik ez mesedez, arau irentzailerik ez. Horri ez dago kontra egiterik, kitto. Dena dela, sortzaile amorratuak eskaintzen dituen emaitza guztiak aitzakiarik gabe onartzea besterik ote den nago; asmatzen eta asmatzen ari denak zer esan nahi duen asmatu behar dugunok tartean arautxoren bat beharko ote litzatekeen pentsatzen hasten gara. Besteok ere, irensleok ere, zer esana ba ote dugun edo.
Hau esan beharrik ez zegoen, baina esan beharra neukan, hara. Inori zuzenean, ez; geroni, izatekotan.
31 eskutik 